CZY GRY CYFROWE SĄ DOBRE DLA DZIECI?

Nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na tak postawione pytanie.
To zależy…! Zależy od wielu kwestii…
Jakie pytania powinien zadać sobie rodzic, jeśli martwi się o wpływ gier na swoje dziecko lub o czas ekranowy?

Czy dziecko gra w gry adekwatne do swojego wieku i poziomu rozwoju?
W jakie gry gra dziecko (jaka treść, przekaz się za nimi kryje, jakie umiejętności rozwijają)?
Jaka potrzeba kryje się za graniem (rozrywka, a może ucieczka czy sposób radzenia sobie ze stresem)?
W jaki jeszcze sposób dziecko spędza wolny czas?
Czy trenuje mózg także w sposób analogowy (w świecie rzeczywistym)?
Jak wyglądają jego relacje ze znajomymi?
Ile godzin śpi i czy to odpowiednia ilość dla danego wieku?
Czy gry dominują nad innym aktywnościami w życiu?

Na co jeszcze warto zwrócić uwagę?

Niezależnie od sprzętu, konwencji fabularnych W KAŻDĄ GRĘ „wbudowane” są pewne zasady, które potęgują motywację graczy i utrudniają im (w sensie psychologicznym) wycofanie z tej rozrywki, zwłaszcza gdy mamy już do czynienia z graczem nałogowym.

Jeśli dziecko nie wie, że coś na nie działa, to działa na nie jeszcze bardziej…
Nasze obserwacje, wynikające z rozmów z młodzieżą, wyraźnie pokazują zainteresowanie młodych graczy mechaniką gier (np. czynnikami przyciągania i utrzymywania uwagi, strategiami utrzymywania zaangażowania). Jednocześnie niewielu dorosłych podejmuje rozmowy na ten temat z młodszym pokoleniem.

Dorośli często skupiają się na przepychankach słownych z dziećmi, dotyczącymi zbyt długiego czasu ekranowego:
„Za dużo siedzisz przy komputerze”,
„Uzależniony jesteś od tych gier”,
„Co to za lenistwo i marnotrastwo czasu”
„Kable Ci pochowam”
„Za moich czasów to się na trzepaku siedziało…”
„Jak tak będziesz siedział, to gruby będziesz”
Rodzice często KRYTYKUJĄ i STRASZĄ w obszarze gier cyfrowych, a to nie są skuteczne sposoby docierania do młodych ludzi. Ogólne apele też nie działają! Jednym z wartościowych działań jest wspólna analiza rodzica i dziecka, co takiego sprawia, że spędza określoną ilość czasu w grze.

Warto pomóc dzieciom zrozumieć świat rozrywek oraz technologii.
Można porozmawiać o:

mechanice gier, mechanizmach uzależniających w grach. Poczucie autonomii jest dla dzieci bardzo istotne, dzieci nie lubią, gdy się nimi manipule. To punkt wyjściowy do nauki samokontroli u dziecka.(przykłady na zdjęciu w tym poście);
sposobie zarabiania na grze przez firmy je tworzące
o tym, co według dziecka sprawia, że mimo pierwotnych założeń czy ustaleń, pozostaje w grze na dłużej.

Warto także ustalić z dzieckiem:

co takiego sprawia, że lubi grać w gry?
co konkretnie lubi robić w”tej grze”?
jakie postaci wybiera i dlaczego?
co jest największym sukcesem, a co porażką w jego/jej karierze gracza?
postarać się ustalić jaką potrzebę dziecka zaspokaja granie (może społeczną, może rozrywki, a może granie to strategia ucieczkowa od problemów, z którymi mierzy się w życiu realnym, może to sposób radzenia sobie ze stresem…).

Rozmowy na te tematy mogą prowadzić do głębszego zrozumienia obu stron, a także wspierania zdrowych nawyków związanych z grami wśród młodego pokolenia.